Όπως είναι φυσικό, όταν μία ομάδα ανακοινώνει νέο προπονητή, οι μετέπειτα επιλογές του στις μεταγραφές κρίνονται με βάση τη φιλοσοφία του, έτσι όπως την έχει παρουσιάσει μέχρι το δεδομένο σημείο στο χρόνο. Η οριστικοποίηση της επέκτασης του Αργύρη Πεδουλάκη στον ΠΑΟ και η υπογραφή του Γιώργου Μπαρτζώκα στην Μπαρτσελόνα, έστρεψαν κατόπιν το βλέμμα στους παίκτες που διάλεξαν ή που βρήκαν, με το ερώτημα να είναι φυσικά το εξής: βάσει των όσων ξέραμε για τους δύο, πόσο πρόσφορο είναι το έδαφος που έχουν/δημιουργούν, ώστε να χτίσουν σύνολα αντιπροσωπευτικά της πρότερης δουλειάς τους; Με απλά λόγια: μπορεί αυτός ο ΠΑΟ να γίνει "ομάδα Πεδουλάκη" και η Μπαρτσελόνα "ομάδα Μπαρτζώκα"; Eχουν τα κατάλληλα υλικά;

Αν και σίγουρα στη θεώρηση χωράει κουβέντα, δεν θα ήταν παράλογο να υποστηρίξει κανείς πως ο Γιώργος Μπαρτζώκας με τον Δημήτρη Ιτούδη είναι οι δύο κορυφαίοι Έλληνες προπονητές. Εχουν κατακτήσει και οι δύο ευρωπαΐκο τίτλο. Εχουν επίσης παρουσιάσει έργο σε ομάδες χαμηλότερου βεληνεκούς κάνοντας υπερβάσεις. Ο πρώτος στο Μαρούσι και αργότερα στην Κουμπάν, και ο δεύτερος στην Μπάνβιτ , εκεί όπου διεκδίκησε πρωτάθλημα με ρόστερ χειρότερο από εκείνο του Σαρίτσα στην Καρσίγιακα. Επίσης και οι δύο, πέρα από τίτλους ή πορείες, έχουν παρουσιάσει ομάδες ευχάριστες στο μάτι. Η φετινή ΤΣΣΚΑ για παράδειγμα έπαιξε πραγματικά ωραία, και συνήθως τα παιχνίδια της κατέληγαν σε υψηλά σκορ, κάτι που όσο να ναι ικανοποιεί τον θεατή.

Η ομάδα του BG "συνεδριάζει" για να αναδείξει τον προπονητή της χρονιάς, ο οποίος θα μπορούσε να είναι ο Τρινκιέρι. Επειδή όμως τα διλήμματα ενέχουν πάντα μία ίντριγκα παραπάνω, το ερώτημα Περάσοβιτς ή Μπαρτζώκας είναι ακριβώς αυτό που αξίζει να τεθεί προς μία δημιουργική διαφωνία. Οι δυο τους άλλωστε πήγαν τις ομάδες τους στο final four, υπερβαίνοντας κατά πολύ τις προσδοκίες. Ιδού πώς στέκονται ανάμεσα στις δύο επιλογές τέσσερις από τους κειμενογράφους μας.

Στο τρίτο δεκάλεπτο του 5ου παιχνιδιού μεταξύ Λοκομοτίβ και Μπαρτσελόνα , ο Τσάβι Πασκουάλ έκανε κάτι που στο παρελθόν του έχει χαρίσει πρόκριση σε final four. Επιστράτευσε μία ζώνη 3-2 , πολύ ανοιχτή και με έμφαση στην περιφερειακή πίεση και στην κάλυψη του high post. Στην πίσω γραμμή και κοντά στο καλάθι ήταν ευάλωτη, αλλά ο κοουτς των Καταλανών είχε διαγνώσει σωστά πως οι ψηλοί της Κουμπάν δεν θα έπαιρναν εύκολα θέσεις τόσο χαμηλά. Αρέσκονται κυρίως στο παιχνίδι γύρω από τη ρακέτα και όχι σε αυτό μέσα σε αυτή.

Η 2η εβδομάδα των Play Off της Ευρωλίγκας ξεκίνησε με τις 3 ομάδες που είχαν το πλεονέκτημα έδρας να κάνουν το 3-0 μέσα στην έδρα των αντιπάλων τους και μάλιστα Μπασκόνια και Φενέρμπαχτσε με εκωφαντικό τρόπο. Στο τέταρτο ζευγάρι όμως τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν τόσο απλά. Ήδη η Αντιγόνη μας είχε αναλύσει από το προηγούμενο Σαββατοκύριακο τα πεπραγμένα των 2 πρώτων αγώνων όπου η Λόκο πήρε το πρώτο ματς επειδή η άμυνά της την επέτρεψε να είναι στη διεκδίκηση του παιχνιδιού μέχρι τέλους, ενώ η Μπαρτσελόνα πήρε το δεύτερο εκμεταλλευόμενη κυρίως τη μεγάλη βραδιά πίσω από τα 6.75! Πλέον ολοκληρώθηκε και η δεύτερη πράξη του έργου στη Βαρκελώνη με την Καταλανική ομάδα να κερδίζει τον τρίτο αγώνα με 82 - 70 και το τέταρτο ματς να το παίρνει η ομάδα του Γ. Μπαρτζώκα με 80 - 92. Μετά από αυτά τα αποτελέσματα η σειρά θα επιστρέψει για ένα πέμπτο παιχνίδι στο μακρινό Κράσνονταρ¹!

Ξέρω γω; Μπορεί να πάρει και το διαπλανητικό, δεν αποκλείεται. Το τρίποντο δίνει περισσότερους πόντους από το δίποντο και αυτό στην εποχή των analytics μετράει και μετράει πολύ. Υπάρχουν ομάδες (όπως π.χ. στο ΝΒΑ οι Χιούστον Ρόκετς) , οι οποίες συνειδητά προσπαθούν να μοιράζουν τις προσπάθειες τους ανάμεσα σε σουτ πολύ κοντά στο καλάθι και σε σουτ έξω από τη γραμμή των 6,75 ή 7,25. Η ιδέα είναι φυσικά πως αν η προσπάθεια δεν είναι εγγυημένα υψηλών ποσοστών (όπως είναι τα λέι απ ή τα καρφώματα), τότε καλύτερα το ρίσκο να αποδίδει παραπάνω πόντους. Ή, όπως το θέτει πολύ ωραία ένα άρθρο που διάβασα, "τα σουτ [μέσης απόστασης] είναι πολύ μακριά από τη στεφάνη για να θεωρηθούν υψηλής πιθανότητας ευκαιρίες για σκορ,  αλλά και πάλι όχι τόσο ώστε το ρίσκο να ανταμειφθεί με έναν έξτρα πόντο".

H Φενέρμπαχτσε προχωρά ακάθεκτη προς την πρώτη θέση του ομίλου της στο τοπ-16 και βασίζεται πρώτα από όλα στην πολύ καλή άμυνα της, μποστάρης της οποίας είναι ο εκπληκτικός Γιαν Βέσελι. Ο Τσέχος δεν αποτελεί επιθετικά μία από τις πρώτες επιλογές του Ζοτς, καθώς ο Ούντο παίρνει εκείνος τις περισσότερες μπάλες κάτω από το καλάθι. Αυτό του επιτρέπει να μένει ξεκούραστος και να κάνει τις δουλειές που ζητά ο προπονητής σε άμυνα, ριμπάουντ και hustle plays. Oχι ότι δεν θα ολοκληρώσει και διάφορα πικ εν ρολ ή ότι δεν θα δώσει πόντους από δεύτερες ευκαιρίες και παιχνίδι με πλάτη, απλά όταν απέναντι υπάρχουν οι Ντιλέινι αυτού του κόσμου, το βάρος πέφτει κυρίως σε εκείνον. Και μάλιστα πέφτει για κοντά 38 λεπτά.