Όμως και υπό αυτό το πρίσμα οι δυσκολίες δεν είναι και λίγες. Προσέξτε: πόση διαφορά έχουν στα αλήθεια οι παρακάτω γραμμές στατιστικών;

• 29,7 πόντοι, 49% στα σουτ, 11,3 ριμπ, 8.9 ασίστ
• 41 πόντοι, 50% στα σουτ, 8,5 ριμπ., 6,3 ασίστ

Μπορεί κάποιος να πει ότι έχουν μεγάλη, αλλά προσωπικά δεν το βλέπω.

Η πρώτη γραμμή είναι τα στατιστικά του τρομερού Λεμπρόν Τζέιμς στους τελικούς του 2016 απέναντι στους Ουόριορς του 73-9, του Στεφ Κάρι, των Τόμπσον και Γκριν. Οι Καβς πέρασαν σαν τρένο μία αδύναμη Ανατολή και κατάφεραν κάτι πρωτοφανές, να γυρίσουν τελικούς από το 1-3. Λεπτομέρεια; Στον πέμπτο τελικό, και με το μομέντουμ υπέρ των αντιπάλων τους, έλειπε ο παίκτης - κλειδί του Γκ. Στέιτ. Όμως και πάλι, το επίτευγμα είναι τεράστιο. Οι συμπαίκτες του Τζέιμς ήταν οι Κάιρι Ιρβινγκ, Τρίσταν Τόμπσον και Κέβιν Λαβ. Ο πρώτος έβαλε ένα τρομερό τρίποντο στο τέλος του έβδομου τελικού, ο δεύτερος κυριάρχησε σε όλη τη σειρά στα ριμπάουντ και ο τρίτος έπαιξε ίσως την πιο καθοριστική άμυνα της σειράς.

Η δεύτερη γραμμή είναι τα στατιστικά του μεγάλου Μάικλ Τζόρνταν στους τελικούς του 1993, απέναντι στους Φίνιξ Σανς του MVP Τσαρλς Μπάρκλει, και του δαιμόνιου Κέβιν Τζόνσον. Το τελευταίο παιχνίδι κερδήθηκε μέσα στην έδρα των Ηλιων. Πιο πριν, οι Μπουλς είχαν αποκλείσει κατά σειρά την Ατλάντα του Ντόμινικ Ουίλκινς, το Κίβελαντ των Νανς, Πράις, Ντόχερτι και τη Νέα Υόρκη των Γιούιν, Όκλει, Σταρκς, από την οποία έχασαν τα δύο πρωτα παιχνίδια. Οι συμπαίκτες του Μάικ ήταν ο Σκότι Πίπεν, ο Χόρας Γκραντ και ο Τζον Πάξον. Ο πρώτος έκανε στο γήπεδο ένα σωρό πράγματα, ο δεύτερος έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε απέναντι στον Μπάρκλει και έβγαλε μία καθοριστική ασίστ, ο τρίτος έβαλε το τρίποντο που έκρινε τους τελικούς.

Αλλα διάφορα:

1. O Tζόρνταν και οι Μπουλς δεν έφαγαν ποτέ στραπάτσο όμοιο με αυτό των Χιτ από τους Σπερς το 2014. Επίσης, ο Λεμπρόν Τζέιμς αγωνίστηκε σε περισσότερες θέσεις από τον Air στους τελικούς στους οποίους έβαλε τη σφραγίδα του (τρεις τον αριθμό).
2. Competitόμετρο δυστυχώς δεν υπάρχει, για να σας πω ποιος από τους δύο είχε μεγαλύτερο εγωισμό και ριφιούζ Τουλούζ (refuse to lose) νοοτροπία.
3. Μπορώ όμως να σας πω ότι ο Air είχε γύρω του καλύτερο προπονητικό και διοικητικό τιμ ( Κράουζε) , και πως ο Τζέιμς μεγαλύτερη ελευθερία στις δικές του κινήσεις μέσα στο γήπεδο. Ο οργανισμός των Καβς είναι δομημένος γύρω του. Στους Μπουλς πρώτα ήρθε η τριγωνική επίθεση και μετά όλα τα άλλα, ακόμη και ο Τζόρνταν.
4. Οι "Ταύροι" παρουσίασαν στο γήπεδο αληθινά ωραίο μπάσκετ, πράγμα που δεν μπορεί να υποστηρίξει κανείς για τη φετινή βερσιόν του Κλίβελαντ.

Χαμός!

Αν θέλετε να το κάνουμε λίγο δυσκολότερο, μπορούμε να βάλουμε στο μίξερ και τον άνθρωπο που κέρδιζε τίτλους απέναντι στον ισχυρότερο δυνατό αντίπαλο, δηλαδή τους Μπόστον Σέλτικς των Μπερντ, Πάρις, Μακχέιλ. Ξέρω πολλούς που ορκίζονται πως ο Μάτζικ Τζόνσον ήταν και είναι ο καλύτερος όλων, γιατί απλούστατα είναι και ο πρώτος που αληθινά κατήργησε τα όρια των θέσεων, όχι ενός , δύο ή τριών, αλλά όλων. Και αν δείτε προς τα πού πάει το μπάσκετ σήμερα, ίσως συμφωνήσετε κι εσείς με την άποψη τους. Ο Μάτζικ, στους τελικούς του 1987 είχε - άκουσον άκουσον - 26,2 πόντους, 8 ριμπάουντ και ... 13 (!) ασίστ. Και απέναντι ήταν είπαμε ποιος.

Το πιο ωραίο με όσα διαβάσατε ως τώρα είναι πως όλα μα όλα επιδέχονται αμφισβήτηση. Κάποιος θα πει π.χ. πως ο Πίπεν δεν συγκρίνεται ως συμπαίκτης με κανέναν. Κάποιος θα δώσει βάση στο usage rate , κάποιος άλλος θα προτιμήσει να αναδείξει τη σημασία του σκορ, κάποιος ακόμη εκείνη των αντιπάλων, άλλος την ποιότητα του μπάσκετ. Επίσης, ίσως κάποιος υποστηρίξει πως οι Ουόριορς του 73-9 δεν ήταν τελικά τόσο καλή ομάδα όσο δείχνει το ρεκόρ της. Ακόμη, και εδώ είναι το πιο ωραίο, στη συζήτηση μέχρι εδώ δεν έχει μπει καν η άμυνα, τα στατιστικά της κανονικής περιόδου ή άλλων τελικών, τα advanced stats. Η κάθε μία από τις τρεις πλευρές έχει ένα σωρό άλλα όπλα στη φαρέτρα, έτοιμα να παρουσιαστούν ανά πάσα στιγμή στην αρένα με τα επιχειρήματα. Τα νούμερα, όταν κανείς τα συσχετίσει με μία περίσταση (ή ένα πλαίσιο) τελικά δεν βοηθούν στο να βγει συμπέρασμα, ακριβώς επειδή η περιγραφή της περίστασης (ή του πλαισίου) γίνεται υπό καθαρά υποκειμενικό πρίσμα. Και, για να είμαστε και ξεκάθαροι, δεν είναι δυνατόν να συμβεί αλλιώς.

Υποθέτω πως η κάθε γενιά έχει τη δική της αγωνία να οικιοποιηθεί τον κορυφαίο όλων των εποχών, διότι αυτόν είναι που έχει δει στην ακμή του. Και ανάλογα διαμορφώνει τα κριτήρια της. Το όλο "παιχνίδι" της αντιπαράθεσης γίνεται ουσιαστικά σε αυτό το επίπεδο, και όχι στο ποιος έπαιξε το άθλημα "καλύτερα" από τον άλλον, αν μπορεί να υποτεθεί φυσικά πως συμβαίνει στα αλήθεια κάτι τέτοιο. Αν υπήρχε συμφωνία στα κριτήρια, τότε η "κατσίκα" (GOAT) θα ήταν ακόμη ευκολότερο να βρεθεί. Υπό αυτή την έννοια με εκνευρίζει λιγάκι η άμεση ανακύρηξη του Τζέιμς ως του κορυφαίου, διότι η επιχειρηματολογία βασίζεται συνήθως σε ο,τι είναι άμεσα μετρήσιμο και ταυτόχρονα άμεσα αισθητό, χωρίς να πηγαίνει σε περισσότερο βάθος πέραν της αντιπαράθεσης των αριθμών. 

Αυτό όμως που με ενοχλεί ακόμη περισσότερο , είναι πως σχεδόν πουθενά δεν μπαίνει στην κουβέντα η "ομορφιά", ή αν θέλετε η τέχνη. Είναι αυτό το τόσο απλό ερώτημα , που για μένα προσωπικά, ξεχωρίζει τους κορυφαίους μεταξύ ίσων (δηλαδή μεταξύ παικτών που έχουν κερδίσει τίτλους ως ηγέτες των συνόλων τους). "Τι σου άρεσε να βλέπεις ρε παιδί μου περισσότερο από όλα;"

Εμένα για παράδειγμα, μου άρεσε και μου αρέσει ακόμη αυτό.

https://www.youtube.com/watch?v=w7vsjOHq5E0

Είναι το διάσημο λέι απ του Air από τους τελικούς του 1991 απέναντι στους Λέικερς του ... Μάτζικ. Ο Μάικ σηκώνεται στον αέρα και εκεί πάνω παίρνει την απόφαση πως δεν θα καρφώσει, αλλά θα αλλάξει χέρι και θα τελειώσει με το "κακό" του, το αριστερό. Κοιτάξτε λίγο αντιδράσεις σε παρκέ και κοινό, έχουν τρελαθεί όλοι. Είναι χορογραφία στον άερα, είναι η επιτομή της πλαστικότητας και της ισορροπίας του κορμιού, είναι η στιγμή του απρόβλεπτου που αφήνει όλους με το στόμα ανοιχτό. Είναι ευφυές. Είναι το μπάσκετ στα καλύτερα του, όπως τα έχω προσωπικά ορίσει το μυαλό μου. Όχι το άθλημα της ταχυδύναμης (την οποία ο Τζόρνταν κατείχε), αλλά αυτό που συνδύαζε τα χαρίσματα του σώματος με εκείνα του μυαλού (το οποίο ο Τζέιμς κατέχει).

Για μένα, και χωρίς να περιμένω το ίδιο από εσάς, μεταξύ των παιχταράδων που οδήγησαν τις ομάδες του σε δαχτυλίδια, ο Μάικλ Τζόρνταν είναι ο κορυφαίος, γιατί πολύ απλά μου άρεσε να τον βλέπω περισσότερο από όλους. Ναι, αλλά .... μπούρου μπούρου μπούρου, μπλα μπλα μπλα.