Παρασκευή, 18 Μαρτίου 2016 14:03

Zητείται το απρόβλεπτο

Aπό :

Βαλάντης Σιδέρης είναι δημιουργός και editor in chief του ιστότοπου kokkina.gr)

Καταρχήν θέλω να ευχηθώ καλή συνέχεια, μιας και δε μιλάμε για αρχή, στον καλό φίλο και συνεργάτη Giorgo, έναν από τους ελάχιστους ανθρώπους που ανιδιοτελώς ασχολούνται με την αθλητική αρθρογραφία, με μοναδικό γνώμονα την αγάπη για το μπάσκετ. Έναν εξαίρετο γνώστη του αθλήματος, αντικειμενικό και συνεπή στα λόγια και τις πράξεις του. (Σ.σ. Giorgos P. Να σαι καλά ρε παιχταρά). Το άρθρο αυτό που θα φιλοξενηθεί στο νεοσύστατο αυτό ιστοχώρο και όπως θα καταλάβατε και από τη φωτογραφία, αφορά τον Ολυμπιακό, και κυρίως την τακτική που εφαρμόζει ο Γιάννης Σφαιρόπουλος.

Ο προπονητής των ερυθρόλευκων, είναι ένας καλός προπονητής, μέτριος κόουτς και όχι τόσο καλός μάνατζερ. Τι εννοώ;
Έχει τις δυνατότητες και την τεχνική κατάρτιση να ετοιμάζει καλά μια ομάδα πριν τη σεζόν και κατά τη διάρκεια αυτής. Πολύ περισσότερο όταν έχει απέναντί του αντίπαλους που τους γνωρίζει. Δε βάζω τη λέξη «πολύ» ή εξαιρετικός, διότι έχει πιαστεί αρκετές φορές αδιάβαστος σε παιχνίδια που δεν έχει τεθεί αντιμέτωπος άλλη φορά μέσα στη σεζόν μ΄ένα σύλλογο. Φέρνω ως παράδειγμα τα ματς με Μπάμπεργκ στο ΣΕΦ και Ζαλγκίρις στο Κάουνας.

Σαν κόουτς στερείται συνέπειας ως προς το διαχειριστικό κομμάτι των παικτών του στη διάρκεια του αγώνα, έχοντας πειραματιστεί δεκάδες φορές σε πρόσωπα, ρόλους και επιλογές. Ο φετινός Ολυμπιακός στερείται ταυτότητας και ρόλων, πλην του κλασικού κεντρικού PNR αλλά και της εμμονικής προσέγγισης της άμυνας ως πανάκεια προς πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν, παρόλο που τα νούμερα ιδιαίτερα στο ΤΟΠ16 λένε ακριβώς το αντίθετο.

Σαν μάνατζερ τα πράγματα είναι ελαφρώς χειρότερα. Αν δει κανείς την πορεία του κόουτς στις ομάδες που έχει διαχειριστεί, συμπεριλαμβανομένων και των ερυθρόλευκων, θα διαπιστώσει πως στερείται ορθής αξιολόγησης των παικτών που επιλέγει. Σε Πανιώνιο, Κολοσσό και Ολυμπιακό, τις καλές του χρονιές τις έκανε με ομάδες που περισσότερο τις βρήκε έτοιμες παρά τις στελέχωσε ο ίδιος. Φέτος για παράδειγμα στον Πειραιά, διάλεξε να να συμπληρώσει τη θέση «5» με τρεις ξένους, άφησε γυμνή τη θέση «4», πήρε τον Στρόμπερι για γκαρντ και τον έκανε 3άρι, έφερε τον Τζέημς που δεν μπορούσε εκ προοιμίου να ανταποκριθεί στα αμυντικά θέλω των αλλαγών και των hedge out, ενώ μετά από πολλά σκαμπανεβάσματα επέλεξε ένα 4άρι (aka Γουόρικ) για να μάθει στα 34 πως παίζεται η θέση «5».

Η πορεία του πέρυσι και φέτος, η οποία και εκτόξευσε το όνομά του στα ευρωπαϊκά ευρωλιγκίστικα (sic) δρώμενα, δεν είναι τυχαία, όμως είναι βασισμένη σε συγκεκριμένες και εξαιρετικά περιορισμένες μπασκετικές αρχές, οι οποίες διαβάζονται εύκολα από έναν καλό προπονητή, χωρίς να είναι απαραίτητο να κατέχει και ποιοτικότερο υλικό από τους Πειραιώτες (βλέπε Τρινκέρι). Το μεγαλύτερο σφάλμα που εντοπίζω στον ιδιαίτερα (σε μένα) συμπαθή και εργατικό Γιάννη Σφαιρόπουλο, είναι η αδυναμία δημιουργίας και υλοποίησης σχεδίων εκμετάλλευσης και αντιμετώπισης παικτών σε άμυνα και επίθεση.

Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο Ολυμπιακός αν προστάτευε για παράδειγμα τον Μιλουτίνοφ απέναντι σε επιθέσεις που δεν έχουν το τρομερό περιφερειακό σουτ και αν εφάρμοζε μια άμυνα ζώνης 3-2; Διότι είναι εντελώς διαφορετικό να απαιτείς hedge out από τον Ντάνστον και τον Χάντερ και άλλο από τον Σέρβο. Σε πόσα παιχνίδια άραγε είδαμε κάτι διαφορετικό στην αμυντική προσέγγιση εκτός από ελάχιστα under σε παίκτες όπως πχ ο Σατοράνσκι ή ο Καλάθης; Το μπάσκετ είναι τόσο μοναδικό άθλημα, διότι η σωστή διαχείριση σου δίνει την επιλογή να καλύψεις τις αθλητικές ή ποιοτικές αδυναμίες των παικτών που τις έχουν, και παράλληλα να αναδείξεις τα όποια τους πλεονεκτήματα. Το να ζητάς από τον Μάντζαρη να παίξει run n gun είναι αστείο, από τον Στρόμπερι όμως ρεαλιστική προσδοκία. Σίγουρα υπήρχαν πολλά προβλήματα τραυματισμών τα οποία επηρέασαν τη δομή και λειτουργία του συνόλου στο επίπεδο συνοχής και ποιότητας, όμως αμφιβάλω πως θα άλλαζε το τακτικό πλαίσιο στο οποίο κινείται και σκέφτεται ο Ολυμπιακός.

Πάμε στα επίκαιρα. Δεν έχω αμφιβολία ότι το εμπόδιο της Ζαλγκίρις σήμερα θα καμφθεί εύκολα ή δύσκολα. Το 4/4 που τόσος λόγος γίνεται δεν είναι τόσο μακρινό παρά την μέτρια προς κακή εικόνα που όντως έχει δείξει ο Ολυμπιακός στο ΤΟΠ16. Το μπάσκετ είναι άθλημα ψυχολογίας και αν το πιστέψουν πραγματικά στον Πειραιά τότε η πρόκριση μπορεί να έρθει. Άλλωστε πόσες φορές διέψευσε τα προγνωστικά αυτή η ομάδα;

Για να γίνει αυτό όμως, εκτός του ξεχειλωμένου ροτέισον που ίσως θα ήταν καλό να περιοριστεί (εδώ έρχεται ο πυλώνας κοουτσάρισμα), απαιτούνται ενέσεις διαφορετικής προσέγγισης του σετ παιχνιδιού αλλά και κυρίως στον αμυντικό προσανατολισμό, αφού αυτός αναγορεύεται απ’ όλους ως η βασική αρχή στο ερυθρόλευκο παιχνίδι. Ρεάλ, Χίμκι και ΤΣΣΚΑ ξέρουν άριστα τα πλάνα των Πειραιωτών και αν δεν αλλάξει κάτι δραστικά στο τρόπο λειτουργίας αυτών, τότε θα βάλουν πολύ δύσκολα στον Ολυμπιακό.

 

 

Basketballguru.gr 2018 All righs reserved.      Designed and Developed by Web Rely