Η αριθμητική ανάλυση της Euroleague1
Στην ανάλυση του Γιώργου είδαμε, ότι στις 4 πρώτες αγωνιστικές είχαμε 82.3 πόντους για κάθε ομάδα ανά αγώνα. Αντίστοιχα στο περσινό top16 ήταν 78.
Αρχικά να πω, πως είναι μικρό δείγμα. Αυτή τη στιγμή, μετά από τις διπλάσιες αγωνιστικές ο μ.ό. των πόντων έχει πέσει στους 81.125. Τα δίποντα έχουν πέσει και αυτά και πλέον είναι στο 52.37% (53.96% στα πρώτα παιχνίδια), σε αντίθεση με τα τρίποντα που έχουν ανέβει στο 37.97% (37.33% αντίστοιχα). Το FGA με μεγαλύτερη ακρίβεια είναι 62.28 φέτος, ενώ πέρσι ήταν 60.73. Ένας άλλος σημαντικός παράγοντας, που δεν καταμετρήθηκε είναι οι βολές. Πέρσι είχαμε 13.9/18.72 ανά παιχνίδι, δηλαδή 74.3%, ενώ φέτος 14.5/18.98, δηλαδή 76.33%. Με δικούς μου υπολογισμούς (poss = FGA + 0.475 x FTA - ORB + TO) για το pace2 πέρσι είχαμε 71.59, ενώ φέτος 73.86. Έχουμε τα ίδια σχεδόν λάθη (12.9) και επιθετικά rebound (10.34), μεταβλητές που επηρεάζουν το pace. Άλλες ενδιαφέρουσες στατιστικές κατηγορίες είναι οι assists, που παρουσιάζουν μια μικρή αύξηση, από 16.9 στις 17.55, ενώ όπως είναι λογικό ο δείκτης eFG% είναι καλύτερος, αφού έχουμε καλύτερα ποσοστά των σουτ δύο και τριών πόντων, καθώς πέρσι ήταν 52.8%, ενώ φέτος 54.03%. Επίσης κάτι τελευταίο που έλεγξα είναι η αναλογία 2pA/3pA, η οποία αυξήθηκε από 1.69 σε 1.77, σε αντίθεση με την αναλογία AS/FGM, που έχει πέσει από 60.37% σε 59.73%.
Παρατηρώντας τα παραπάνω στοιχεία, βλέπουμε ότι η αύξηση στους πόντους προκύπτει, λόγω αυξημένου pace και μεγαλύτερης ευστοχίας και στις τρεις κατηγορίες των σουτ. Με τη σειρά του το pace είναι αυξημένο, εξ αιτίας της ανόδου των προσπαθειών σε σουτ και βολές, με σταθερά τα επιθετικά rebound και τα λάθη. Οι assists εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τις συνολικές προσπάθειες και κατ’ επέκταση από την ευστοχία. Έχουμε περισσότερα δίποντα σε σχέση με τα τρίποντα. Αυτό οδηγεί και σε περισσότερες βολές. Τέλος φαίνεται ότι έχει αυξηθεί λίγο ο αριθμός των ατομικών ενεργειών.
Ωραία όλα αυτά, αλλά πως εξηγούνται οι διαφορές στους αριθμούς στην πραγματικότητα;
Είπαμε ότι είχαμε μικρό δείγμα, πλέον περάσαμε το ¼ της regular season και σε αντιστοιχία το ½ του περυσινού top 16. Γενικά τα τελευταία χρόνια παρουσιάζεται μια ανοδική τάση στο σκοράρισμα, βέβαια τώρα είναι μεγαλύτερη. Οι αριθμοί που συγκρίνουμε αντικατοπτρίζουν διαφορετικές χρονικές περιόδους. Οι διαφορές ίσως να εντοπίζονται στο γεγονός ότι τώρα οι ομάδες είναι πιο ανέτοιμες σε σχέση με τα παλιά top16, δεν έχουν προλάβει να κάνουν κοιλιές και το scouting δεν έχει γίνει στον ίδιο βαθμό.
Αν συγκρίνουμε όμως τις ίδιες εποχές έχουμε επίσης διαφορετικό επίπεδο ομάδων. Πέρσι είχαμε τις 16 καλύτερες ομάδες, ενώ φέτος απλά 16 (sic). Θεωρητικά το επίπεδο των παικτών των ομάδων έχει ανέβει, αφού από τις 24 ομάδες που ξεκινούσαν, πλέον μειώθηκαν σε 16. Άρα αν υποθέσουμε ότι η πλειοψηφία των καλών παιχτών παρέμεινε στην Euroleague, αυτό θα σημαίνει ότι οι ομάδες είναι ενισχυμένες και τουλάχιστον αυτό φαίνεται και στα χαρτιά. Θα πει κανείς, αν έχουμε καλύτερους παίχτες, δεν θα έπρεπε να φανεί και αμυντικά; Μέρος της απάντησης νομίζω βρίσκεται στα κριτήρια των φιλάθλων, αλλά και των ομάδων, για το ποιος παίχτης είναι καλός.
Όπως είδαμε προηγουμένως, πράγματι ο ρυθμός έχει αυξηθεί λιγάκι. Έπαιξε ρόλο ο νέος κανονισμός για το αντιαθλητικό; Μάλλον όχι, σύμφωνα με τους πόντους από αιφνιδιασμό και τον αριθμό των αιφνιδιασμών για κάθε ομάδα ανά παιχνίδι. Άρα μάλλον βλέπουμε πιο γρήγορες εκτελέσεις στο μισό γήπεδο. Η μεγαλύτερη ευστοχία οφείλεται, είτε στις καλύτερες επιθέσεις, είτε στις χειρότερες άμυνες. Από τη μία, οπως είπαμε πριν ίσως να έχουμε καλύτερους (επιθετικά κυρίως) παίχτες, και το ποσοστό των εύστοχων βολών είναι μεγαλύτερο, ένας δείκτης καθαρά ατομικός και δεν έχει να κάνει με την άμυνα. Από την άλλη, οι λίγες περισσότερες ατομικές ενέργειες δείχνουν το επιθετικό ταλέντο των παιχτών, αλλά και τις κακές άμυνες. Τα περισσότερα δίποντα έναντι των τριπόντων, δείχνουν ότι αποτελούν καλύτερη επιλογή, άρα υπάρχουν αμυντικά κενά, τα οποία δημιουργούν και καλύτερες προϋποθέσεις για ελεύθερα τρίποντα, κάτι που απεικονίζεται και στο ποσοστό των τριπόντων, πράγμα που αν συνδυαστεί και με το ποσοστό των βολών, μπορεί να οδηγήσει στην ερμηνεία ότι έχουμε καλύτερους σουτέρ. Σίγουρα είναι ο συνδυασμός τους.
Προσωπικά πιστεύω όμως, ότι οι κακές άμυνες συμβάλουν περισσότερο στην αύξηση των σκορ. Ένας λόγος που με κάνει να τείνω προς αυτήν την άποψη είναι το scouting. Ανέφερα παραπάνω, ότι η σύγκριση που κάνουμε, είναι ανάμεσα σε διαφορετικές εποχές. Στο παλιό format και το top 16, προηγούνταν 10 αγώνες. Επίσης όμως, λόγω των διπλών αγωνιστικών υπάρχει και λιγότερος χρόνος για προπόνηση και scouting. Οι διπλές αγωνιστικές προκαλούν και μεγαλύτερη κούραση. Όλα αυτά βλάπτουν κυρίως την άμυνα και πράγματι αυτή είναι η εικόνα που βλέπω εγώ τουλάχιστον.
Όσον αφορά την κούραση, δεν θεωρώ τόσο μεγάλη τη διαφορά σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, αφού μέσα σε 6 μήνες (με μια βδομάδα έξτρα) υπάρχουν 6 παραπάνω αγώνες. Υπάρχουν βέβαια και τέτοιες δηλώσεις. Στο NBA παίζουν σε 170 μέρες 82 παιχνίδια, δηλαδή αγώνα μέρα παρά μέρα. Εδώ θα υπάρξουν 5 φορές που οι ομάδες θα δώσουν 4 αγώνες σε 8 ημέρες. Σημαντικό ρόλο παίζουν τα ταξίδια, όπου εκτός από την CSKA οι υπόλοιποι δεν έχουν charter και γενικά οι εγκαταστάσεις-γιατροί κλπ βρίσκονται σε χαμηλότερο επίπεδο. Μήπως εκτός από αυτά είναι και θέμα συνήθειας ή αθλητικότητας; Για το δεύτερο μάλλον όχι, γιατί βλέπουμε να ανταπεξέρχονται και αρκετοί Ευρωπαίοι παίχτες χωρίς αυτό το χαρακτηριστικό. Επίσης μην ξεχνάμε, ότι από του χρόνου θα υπάρχουν και τα προκριματικά της FIBA για τις εθνικές ομάδες3.
Τι έρχεται
Όλα αυτά τα λέω, διότι όπως φαίνεται το πλάνο είναι να αυξηθούν οι ομάδες και να γίνουν σταδιακά 24, δηλαδή να έχουμε 46 αγωνιστικές. Μάλιστα πηγές4 αναφέρουν ότι η FIBA πρότεινε να αναλάβει την δεύτερη διοργάνωση, και στην Euroleague είναι 24 οι ομάδες και οι 8 να πηγαίνουν στο Eurocup αφού αποκλειστούν, με τον Jordi να το αρνείται. Για να χωρέσουν στο πρόγραμμα τα προκριματικά, οι 46 αγωνιστικές, συν ένας γύρος πριν τα playoffs, λογικά κάθε βδομάδα θα έχουμε από δύο αγώνες. Άρα θα υπάρχει ακόμα περισσότερη κούραση, θα απαιτούνται μεγαλύτερα και ακριβότερα roster (με τον Bertomeu να μην εκπληρώνει μέχρι στιγμής τις οικονομικές υποσχέσεις του), μεγαλύτερη υποβάθμιση των εγχώριων πρωταθλημάτων, και λογικά πάλι κλειστή λίγκα. Το μόνο θετικό θα είναι οι περισσότερες ομάδες/χώρες, που όμως θα ρίξουν και λίγο το επίπεδο των υπολοίπων.
Βλέπω όμως να προκύπτουν και άλλα κακά. Με τους διαφορετικούς κανονισμούς στα εγχώρια πρωταθλήματα και στην Euroleague υπάρχουν προβλήματα χημείας και ομοιογένειας5. Μεγαλώνοντας λοιπόν τα roster, οι ομάδες λογικά θα κινηθούν για φθηνούς Αμερικάνους. Γενικά, χωρίς να έχω στοιχεία, μου φαίνεται ότι το μπάσκετ πηγαίνει περισσότερο στις ατομικές ενέργειες και στην αμερικανοποίησή του. Νομίζω πως θα ήταν καλύτερα, να υπήρχαν κοινοί κανονισμοί και μάλιστα να υποχρεώνουν τις ομάδες να έχουν min τόσους γηγενείς, max τόσους ξένους και οι υπόλοιπες θέσεις να συμπληρώνονται από Ευρωπαίους. Δεν είναι πατριωτικό το θέμα, αλλά καλό είναι να μη χάσει τελείως η κάθε ομάδα και γενικότερα η λίγκα την μπασκετική της κουλτούρα. Διαφορετικά θα έχουμε εταιρίες, που θα κερδίζει αυτή που θα δώσει τα περισσότερα και θα κάνει την καλύτερη διαχείριση. Με την αύξηση του Salary cap στο NBA είναι ευκολότερο να μας παίρνουν τους καλύτερους παίχτες.
Όπως μου απάντησε ο Πέτρος, μοιάζει σαν να τείνει να δημιουργηθεί μια κακή version το ΝΒΑ, με “δεύτερους” παίχτες, χωρίς salary και χωρίς draft φυσικά. Δεν είναι ότι μ’ αρέσει το αργό μπάσκετ, αλλά προτιμώ το σκεπτόμενο με ωραίους συνδυασμούς, παρά να βλέπω αντετοκουμπικά καρφώματα αλα euroleague στον αιφνιδιασμό. Για το τρελό θέαμα υπάρχει και η original version του NBA.
Θα κλείσω με κάτι, που είπε ο Banchi στην εκπομπή της ΕΡΤ. Τον ρώτησε λοιπόν ο Ασπρούλιας, αν θεωρεί ότι το πιο επιθετικό μπάσκετ που βλέπουμε μέχρι στιγμής, θα αντικατασταθεί προς το τέλος της χρονιάς από καλύτερες άμυνες. Η λογική λέει ότι αυτό θα συμβεί, όταν θα σφίξουν τα γάλατα. Ο Banchi υποστήριξε αυτήν την άποψη, αλλά απάντησε ότι δεν πρέπει να ανησυχούμε τόσο πολύ, το μπάσκετ προφανώς αλλάζει, αλλά είναι αυτό που θέλει η λίγκα και οι φίλαθλοι6, χαλαρώστε και απολαύστε το μπασκετάκι.
Και για να σας αφήσω με μια ακόμα πιο ευχάριστη νότα, υπάρχει μπασκετικός που δεν απόλαυσε την δεύτερη διπλή αγωνιστική, με τέσσερις μέρες σερί μπάσκετ και τόσα derby;
Σημειώσεις
1. Για το σκοράρισμα και τον ρυθμό.
2. Pace είναι ο ρυθμός, είναι παρόμοιο μέγεθος με τις κατοχές, με τη διαφορά τους να έγκειται, ότι ο ρυθμός μετριέται για έναν αγώνα για τις δύο ομάδες, ενώ οι κατοχές μετριούνται για κάθε ομάδα ξεχωριστά. Πρακτικά είναι ο μ.ό. των κατοχών των δύο ομάδων. Ιδού ο τύπος: pace = minutes per game * (team poss + opp poss) / (2 * team minutes played / 5). Για τον υπολογισμό του, υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τύποι. Αυτό συμβαίνει καθώς δεν κάθεται κανείς να μετρήσει μία μία τις κατοχές, αλλά βασίζεται στα στατιστικά. Στο NBA κυρίως χρησιμοποιείται ο τύπος poss = FGA + 0.44 x FTA - ORB + TO, στο NCAA o ίδιος τον συντελεστή να είναι λίγο μεγαλύτερος poss = FGA + 0.475 x FTA - ORB + TO, με σχόλια να υποστηρίζουν, ότι αυτός είναι πιο ρεαλιστικός. Οπότε και γω αυτόν χρησιμοποίησα, αλλά έτσι και αλλιώς συγκρίνουμε μήλα με μήλα και όχι με πορτοκάλια. Ένας άλλος τύπος που μου είπαν στο RealGM, που παρεμπίπτοντος έχει μερικά advanced stats (το pace για κάθε ομάδα βγαίνει αρκετά μεγαλύτερο, άρα λογικά είναι διαφορετικός τύπος), είναι ο εξής: LeaguePoss = LeagueFGA - (LeagueORB / LeagueTRB) * (LeagueFGA - LeagueFGM) * 1.07 + LeagueTOV + (0.4 * LeagueFTA) και το ίδιο με πριν LeaguePace = 40*(2*LeaguePoss)/(2*(LeagueMinutes)), τα αποτελέσματα που πήρα ήταν 70.16 για πέρσι 72.54 το φετινό, αλλά είπαμε για τα φρούτα παραπάνω.
3. Άλλη υπόθεση και αυτή. Να δούμε, θα τα βρουν ή όχι? Πάντως δύσκολο μου φαίνεται, να αφήνουν οι ομάδες τους παίχτες, ακόμα και του Eurocup.
4. ΥΓ2 (http://www.gazzetta.gr/basketball/article/1011767/monoi-orfanoi-kai-kataramenoi)
5. Οι τούρκικες, καμιά φορά οι ισπανικές και φέτος ο Παναθηναϊκός είναι μερικά παραδείγματα.
6. Προτιμάει όμως ο Έλληνας, ο Τούρκος, ο Ρώσος και ο Ισπανός το θέαμα, παρά να κερδίζει η ομάδα του?
