Πώς τα φέρνει έτσι και κάθε χρόνο κοντά στη θλιβερή επέτειο της φωτιάς στο Μάτι και το Νέο Βουτζά, καίγεται ο τόπος;

Πρόκειται για ειρωνεία φυσικά, διότι καθώς το κράτος παραδίδει τη σκυτάλη από τη μία δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση στην άλλη, οι δομές και οι μηχανισμοί του παραμένουν εν γένει αναλλοίωτοι, εξυπηρετώντας μέσες άκρες τα ίδια συμφέροντα και κατανέμοντας τους διαθέσιμους πόρους χωρίς σημαντική διαφορά στις αναλογίες, προς τους ίδους ωφελημένους. Δεν υπάρχει συνεπώς τίποτε που να προκαλεί απορία, τα έχουμε ζήσει ξανά και ξανά.

Μετά από δύο εβδομάδες συνεχόμενων αγώνων, διακοπών εν μέσω βροχής, καθυστερήσεων και υψηλού αθλητικού δράματος, το γρασίδι του Γουίμπλεντον περίμενε τους δύο αντιπάλους του τελικού σχεδόν ξεριζωμένο. Συμβαίνει πάντα, απλώς πλέον έχουν αλλάξει τα σημεία: Γύρω από τη base line και λίγο πιο πίσω σήμερα, στον χώρο της γραμμής του σερβίς παλαιότερα, όταν το βολέ κυριαρχούσε στην τακτική.

Μετά από ένα εντυπωσιακό τουρνουά στο περσινό U20 της FIBA Europe, όταν αναδείχτηκε MVP, ο 19χρονος Ισπανός point guard, Χουάν Νούνιεζ, έχει ξεκινήσει τη φετινή, αντίστοιχη διοργάνωση κάτω από τα ραντάρ. Μοιράζει μεν λίγο πάνω από πέντε ασίστ και έχει καλά ποσοστά, αλλά αγωνίζεται σχετικά λίγο και στο σκορ προβάλει ασταθής. Ο φιλοξενούμενος μου ο Ρόλαντ τρίβει τα χέρια του.

Λατρεύω την ίντριγκα. Είναι το αλατοπίπερο στην αντιπαλότητα Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού, η οποία ανά τα χρόνια μας έχει δώσει άπειρες γραφικές στιγμές. Επίσης μας έχει δώσει και άλλες τόσες καθόλου γραφικές, αντιθέτως επικίνδυνες, αλλά εν πάση περιπτώσει ας μείνουμε σήμερα σε παραλιακή διάθεση και ας δούμε τη φωτεινή πλευρά.

Ο απόλυτα πετυχημένος Ολυμπιακός της σεζόν 2022-23 φαίνεται πως διάγει ένα κρίσιμο καλοκαίρι. Οι δύο κατά τεκμήριο ποιοτικότεροι παίκτες του φαίνεται πιθανό να αποχωρήσουν από την ομάδα και σε περίπτωση που τελικά γίνει το δύο στα δύο, τότε ο οργανισμός θα κληθεί να τους αντικαταστήσει με μονάδες υψηλής ποιότητας, προκειμένου να διατηρήσει την ανταγωνιστικότητα του ρόστερ σε υψηλά επίπεδα. Δεν θα είναι εύκολο, αλλά δεν είναι και αυτό που έχει τόση σημασία. Βασικά, ίσως να μην έχει καθόλου σημασία και θέλω να δούμε σήμερα το γιατί.

Με τη συνήθη μπόχα των ελληνικών τελικών ακόμη φρέσκια, ώρα να πάμε μερικές ημέρες πίσω και στον Νίκολα Γιόκιτς. Σαν να ξεχάστηκε ήδη το παράδειγμά του, παρότι εξαιρετικά σπάνιο και ακόμη περισσότερο πολύτιμο.

Ουφ, δεν μπορώ να συνέλθω.

Στον αθλητισμό ήττα από ήττα διαφέρει. Καμμία δεν έρχεται χωρίς τη βαρύτητα του περικειμένου της - αυτό που λέμε context. Το περικείμενο έχει σημασία.

Το "πρόβλημα Ταβάρες" εδώ και καιρό φαντάζει ως το πιο δυσεπίλυτο για τις ομάδες της Ευρωλίγκα. Ειδικά από τη στιγμή που τα πράγματα σοβάρεψαν, δηλαδή από την έναρξη των πλέι οφ και έπειτα, ο Ταβάρες αποτελεί μακράν τον πιο επιδραστικό παίκτη της Ρεάλ στο παρκέ, αναγκάζοντας τους αντιπάλους της να παραγκωνίζουν τις αρχές του παιχνιδιού τους, προκειμένου να φτάσουν στο καλάθι.

Πριν από τον πέμπτο αγώνα Ολυμπιακού-Φενέρ, υπήρχε διάχυτη η αίσθηση πως η ομάδα του Ιτούδη κέρδιζε τη σειρά στα σημεία. Δεν γνωρίζω γιατί. Σε καμία σειρά πλέι οφ δεν μπορεί ένα σύνολο να παίξει το μπάσκετ που προτιμά για μεγάλα χρονικά διαστήματα, διότι απλούστατα αγωνίζεται διαρκώς απέναντι στον ίδιο αντίπαλο. Η επόμενη μέρα δεν είναι πια και τόσο διαφορετική από την προηγούμενη, για να πεις πως συνεχίζουμε όπως είμαστε. Οι προπονητές προσαρμόζονται επάνω σε ό,τι είδαν, προσπαθούν να μην ξαναπάθουν ό,τι έπαθαν και είναι πολύ λογικό να επικεντρώνονται κυρίως στο να αποδιοργανώνουν, παρά στο να εφευρίσκουν. For fuck's sake, μέχρι και ο Κάρι σκοράρει κυρίως με δίποντα και μοιράζει ασίστ, αντί να βομβαρδίζει έξω από το τόξο την άμυνα των Λέικερς, που διαρκώς τον στοχεύει.

Οι εικόνες που έφτασαν στις οθόνες μας το βράδυ της Πέμπτης από τη Stark Arena ήταν αληθινά συγκλονιστικές. Γεμάτο από κόσμο, που φαινόταν να ξεπερνά τις 20,000, το πιο θορυβώδες γήπεδο της Ευρωλίγκα παρέμενε βουβό, αποδίδοντας με αυτό τον τρόπο τιμή στα νεαρά θύματα του μακελειού σε σχολείο του Βελιγραδίου. Αραιά χειροκροτήματα στο ενδιάμεσο, απόλυτη σιγή πριν το τζάμπολ και μπουκέτα με λευκά τριαντάφυλλα στον αγωνιστικό χώρο, μετέφεραν τη θλίψη της σέρβικης κοινωνίας στο παρκέ και στους αγωνιζόμενους, συνεπαίρνοντας και τη δική τους συμμετοχή στο πένθος. Δέος και ταυτόχρονα παρηγοριά, πως είμαστε όλες και όλοι μαζί.