Είναι φορές που κάθομαι και σκέφτομαι τι γοητεία ασκούν στους ανθρώπους θεωρητικές κατασκευές και πειράματα, και συγκεκριμένα αυτές οι θεωρητικές κατασκευές που δεν έχουν καμία προοπτική υλοποίησης, καμία πρακτική χρησιμότητα. Ως φίλαθλοι είμαστε από τα συχνότερα θύματα αυτής της σαγήνης - πώς αλλιώς άλλωστε μπορεί να εξηγήσει κανείς όλα αυτά τα posts και τις συζητήσεις του τύπου “Θα κέρδιζε μια ιστορική μικτή USA την αντίστοιχη του υπόλοιπου κόσμου;” ή “Φτιάξτε μια πεντάδα με έναν παίκτη από κάθε γκρουπ” που μας βάζουν να ονειροπολούμε και να τσακωνόμαστε με για κάτι πεντάδες τύπου Iverson, Jordan, Bird, Russell, Jokic. Παράνοια… Μπορεί να είναι η ανάγκη μας να καταλάβουμε καλύτερα τον κόσμο γύρω μας μέσα από αφηγήσεις, μπορεί να είναι το ένστικτο της περιέργειας που μας ωθεί να εξετάζουμε εναλλακτικές, μπορεί να είναι η ματαιοδοξία μας να πούμε τη μεγαλύτερη εξυπνάδα, ή ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΑΠΛΑ ΝΑ ΕΧΕΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΗ ΠΛΑΚΑ.