1) Timing. Πολλοί αναφέρουν ότι το timing δεν ήταν χθες το καλύτερο δυνατό (δυο παίκτες τραυματίες/κοντό ροτέισον, ντέρπι με τον αιώνιο αντίπαλο κτλ). Αν το σκεφτούμε όμως λίγο πιο προσεκτικά, το timing δεν θα είναι ποτέ το κατάλληλο. Την μια θα υπάρχουν απουσίες, την άλλη ο παίκτης θα παίζει εξαιρετικά, την τρίτη το παιχνίδι θα είναι κρίσιμο. Για αυτό πολύ καλά έκανε ο Σφαιρόπουλος και επέλεξε να αντιμετωπίσει το ζήτημα όταν εμφανίστηκε - στην αρχή της χρονιάς - ώστε να προλάβει κρούσματα απειθαρχίας που ενδεχομένως να εκδηλωθούν το επόμενο χρονικό διάστημα. Στο κάτω κάτω της γραφής, χθες δεν κρινόταν απολύτως τίποτα.

2) Οι Ελληνες παίκτες του Ολυμπιακού έχουν δυστυχώς κάνει κτήμα τους την ίδια αρρωστημένη κουλτούρα που έχουν οι συνάδελφοι τους στον ΠΑΟ ή στον ΠΑΟΚ (για να μιλήσω και για τα του οίκου μου) στο ποδόσφαιρο. Πολύ συχνά η εν λόγω νοοτροπία λειτουργεί ως άλλοθι και για τους ξένους παίκτες. Σε όλα τα αρνητικά αποτελέσματα φταίνε πάντα και κάποιοι ΄΄άλλοι΄΄ (ΕΠΟ,ΚΕΔ, διατητές, προεδρος της αντίπαλης ομάδας, κυβέρνηση, η Αθήνα κτλ). Μάλιστα στην πλειονότητα των περιπτώσεων αυτοί οι ΄΄άλλοι΄΄ έχουν το 100% της ευθύνης και καθόλου οι ίδιοι. Δεν έχουν φυσικά πάντα άδικο, αλλά το φαινόμενο έχει λάβει πλέον τρομακτικές διαστάσεις και επηρεάζει αρνητικά την απόδοση των αθλητών στους αγώνες. Ο Σφαιρόπουλος προσπαθεί με τον τρόπο του να αποβάλει αυτήν την κουλτούρα από το εσωτερικό της ομάδας του. Μπορεί η προσέγγιση του να μην είναι πάντα η κατάλληλη ή η πιο αποτελεσματική (πχ το γεγονός πως αναφέρθηκε στην διαιτησία στην συνέντευξη τύπου μετά από το επεισόδιο ήταν κάπως περίεργο), όμως το παλεύει. Και αυτό μόνο καλό μπορεί να κάνει στον Ολυμπιακό. Σε κάθε περίπτωση ο προπονητής και τα μέλη της διοίκησης είναι αποκλειστικοί υπεύθυνοι για να ασχολούνται με τους ΄΄άλλους΄΄. Η δουλειά των παικτών είναι διαφορετική. Αυτός τουλάχιστον είναι ο κανόνας, σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο.

3) Οι αθλητές είναι δημόσια πρόσωπα. Αυτό σημαίνει πως είτε μας αρέσει έιτε όχι, αποτελούν πρότυπα για εκατοντάδες ή χιλιάδες παιδιά, που κάθε απόγευμα επισκέπτονται το διπλανό τους γήπεδο με μια μπάλα στα χέρια. Με βάση αυτό, οι Ελληνες αθλητές πρέπει να καταλάβουνε πως πέρα από τα προνόμια και τα δικαιώματα που απορρέουν από την δημοσιότητα τους, έχουν και συγκεκριμένες ευθύνες απέναντι στο κοινωνικό σύνολο. Όλοι μας δείχνουμε μια ιδιαίτερη αδυναμία στο να καταδiκάζουμε τα κακώς κείμενα του φίλαθλου κόσμου (επεισόδια, βανδαλισμοί κτλ), όμως τις περισσότερες φορές προσεγγίζουμε το ζήτημα εντελώς επιφανειακά.

Οι παίκτες δεν είναι κάποιου είδους ρομπότ, προγραμματισμένα απλώς να βάζουν καλάθια ή γκολ. Το ήθος τους και η γενικότερη συμπεριφορά τους μέσα και έξω από το γήπεδο αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του δημόσιου βίου και πρέπει να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση. Δεν έχουμε δει και λίγα μέσα στα χρόνια (φτυσιές, μπουνιές, ξύλα κτλ). Τι ακριβώς αποτυπώνουν στην συνείδηση ενός 10χρονου παιδιού που θέλει να γίνει μπασκεμπολίστας, αυτές οι συμπεριφορές; Οι παίκτες συνηθίζουν κάθε τόσο να ζητούν την στήριξη και την αγάπη του κόσμου, αλλά αυτό πρέπει κάποια στιγμή να αρχίσει να λειτουργεί και αντίστροφα. Τα επιτεύγματα και οι νίκες μέσα στα στενά όρια ενός γηπέδου, από μόνα τους δεν επαρκούν. Αυτό είναι σίγουρο. Φτάνει λοιπόν πια με αυτές τις συμπεριφορές.