Δόκτωρ Τζέκιλ και μίστερ Μίλερ: το παράδοξο της crunch time

Τετάρτη, 23 Νοεμβρίου 2016 03:14

Δόκτωρ Τζέκιλ και μίστερ Μίλερ: το παράδοξο της crunch time

Από : Giorgos B.

Βλέπω το πρόσωπο του Αντρέα Τρινκιέρι και με πιάνει μια κατάθλιψη, με μπασκετικούς όρους πάντα. Η Μπάμπεργκ έχει κάνει έξι ήττες σε παιχνίδια στα οποία θα μπορούσε να είχε κερδίσει, σπαταλώντας ένα σωρό ευκαιρίες με τη μπάλα στα χέρια. Το τελευταίο απέναντι στη Μπασκόνια το έχασε παρότι είχε διψήφιες διαφορές σχεδόν για τρία δεκάλεπτα. Απέναντι στον ΠΑΟ απώλεσε μια διαφορά 11 πόντων συνοπτικά σε τρία λεπτάκια, χωρίς μάλιστα να κάνει κραυγαλέα λάθη. Απλώς δεν έβρισκε καλά σουτ την κρίσιμη ώρα. Δεν έχει καμμία σημασία ποιος είναι αντίπαλος. Μπορεί να είναι η Φενέρ, μπορεί ο Αστέρας, η Μπάμπεργκ θα κάνει το παιχνίδι ντέρμπι και στο τέλος θα χάσει. Κάποιος μπορεί να πει ότι αν εξακολουθήσει να έχει αυτή την απόδοση τα αποτελέσματα θα έρθουν, αλλά αυτό είναι απλώς μία θεωρία. Η πράξη λέει πως ο Αντρέα δεν πιστεύει στα μάτια του.

Ποιο είναι το πρόβλημα; Υπάρχει πρόβλημα; Τι μας νοιάζει εμάς ρε φίλε θα μου πείτε, θα παίξει επιτελους καλά ο Μπουρούσης, θα βγάλει κάνα σκριν για τον Λοτζέσκι ο Σφαιρόπουλος ή θα πάει άπατη η θρυλάρα με τον μυρωδιά; Οχι ρε, σήμερα εχουμε ντοκιμαντέρ. Θα μιλήσουμε για την Μπάμπεργκ, η οποία φαίνεται να μην χάνει όλα τα ματς με τον ίδιο τρόπο, αλλά που οι ήττες της έχουν στις κρίσιμες φάσεις τον ίδιο πρωταγωνιστή. Τον πολύ καλό ρολίστα Ντάριους Μίλερ. Ξανά και ξανά, ο Μίλερ έχει πάρει στα χέρια του τις κρίσιμες κατοχές, και τις έχει πετάξει όλες στα σκουπίδια, με ευστοχία σχεδόν 100%.

To εγκώμιο του Αμερικάνου ΜVP των γερμανικών τελικών έχουν πλέξει διάφοροι κατά καιρούς, τονίζοντας ότι πρόκειται για έναν πλήρη (για τα δικά μας δεδομένα) small forward , ο οποίος προσφέρει σε διάφορους τομείς του παιχνιδιού. Πράγματι ο Μίλερ είναι ένας καλός αμυντικός που μπορεί να σπρώξει κοντά στο καλάθι και να ακολουθήσει στα πόδια. Επίσης, σουτάρει καλά από απόσταση, με τα νούμερα του πέρυσι στο τοπ 16 να βρίσκονται στο 43% πίσω από τα 6,75 και φέτος στο 42%. Θα θυμάστε πως απέναντι στον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ είχε κάνει πάρτι από την αδύνατη πλευρά, όντας ο βασικός συντελεστής της νίκης των Γερμανών και πετυχαίνοντας 23 πόντους με 4/6 τρίποντα. Μόνο που τότε ήταν αλλιώς. Η Μπάμπεργκ είχε τον Ουαναμέικερ, έναν πλέι μέικερ που συνιστούσε απειλή στην επίθεση με διάφορους τρόπους και που παράλληλα έβλεπε γήπεδο με ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση.

Φέτος ο Τρινκιέρι έχει πάρει άλλες αποφάσεις. Εχει για οργανωτικές δουλειές μόνο τον Ζήση, ενίσχυσε το πλάι με τον Κοζέρ και κατέληξε πως ο Μίλερ θα αναβαθμιστεί. Δεν είναι ότι αύξησε τόσο τον χρόνο συμμετοχής, όσο τις προσπάθειες, μία αύξηση η οποία δεν έφερε μείωση στα ποσοστά και φαινομενικά τουλάχιστον δείχνει επιτυχημενη. Είναι όμως; Ο παίκτης βοηθούσε πολύ το περυσινό σύνολο ως μπαλαντέρ και στη χημεία του ήταν κάτι σαν factor X. Πλέον μπορεί να σκοράρει περισσότερο, αλλά η προώθηση του σε go-to guy στην crunch time έχει επιφέρει μάλλον αρνητικά αποτελέσματα. Ο Μίλερ βλέπετε, με τη μπάλα στα χέρια δεν είναι τόσο απειλητικός. Εχει αργό πρώτο βημα στην τρίπλα, θέλει τον αμυντικό σε απόσταση και επιπλέον ο χειρισμός του κρίνεται μάλλον μέτριος. Οι αντίπαλοι δεν έχουν πρόβλημα να τον αναχαιτίσουν, ούτε να του χαλάσουν το οπτικό πεδίο από την κορυφή της ρακέτας. Κι όμως, για κάποιο περίεργο λόγο ο Τρινκιέρι επιμένει να του βγάζει iso plays , να τον έχει να τρέχει ένα κρίσιμο πικ εν ρολ , είτε να τον τοποθετεί ακριβώς δίπλα στον βασικό χειριστή προκειμένου να πάρει τη μπάλα μέσα από high post screening offense συνδυασμούς . Δείτε τα παιχνίδια και θα διαπιστώσετε πως ο Αμερικάνος έχει αποτύχει σε όλα, με κορωνίδα το παιχνίδι με τον Αστέρα στην Βαμβέργη.

Ακόμη και αν η κατοχή δεν καταλήξει τελικά στα χέρια του, η Μπάμπεργκ σπαταλά σε κρίσιμα σημεία πολλά δευτερόλεπτα προκειμένου να του τη δώσει. Δείτε τι συνέβη π.χ. στην Τουρκία ή και στη Βασκονία.

make sports GIFs like this at MakeaGif

make action GIFs like this at MakeaGif

Στην πρώτη περίπτωση η Νταρουσάφακα απλώς ξόδεψε μερικά εύκολα δευτερόλεπτα για να κάνει ένα ανώδυνο φάουλ που δεν οδηγούσε σε βολές. Στη δεύτερη χάθηκε πολύτιμος χρόνος για να γίνει τελικά ένα πικ εν ρολ με τον Μέλι που κατέληξε σε τάπα.

Αυτά μπορεί να μη συνιστούν εγκλήματα, αλλά αφήνουν κάποιον με την απορία. Η Μπάμπεργκ είναι μία ομάδα που σκέφτεται πολύ σωστά στο μισό γήπεδο, σκρινάρει καλά και με διάφορους παίκτες για διάφορους συμπαίκτες τους. Παρόλα αυτα, στα κρίσιμα σημεία περιορίζει στο ελάχιστο την γκάμα των επιλογών, καταφεύγοντας σε λύσεις από έναν παίκτη που δεν διακρίνεται ούτε στο ένας εναντιον ενός, ούτε στο στήσιμο της επίθεσης, ούτε και στην εκτέλεση επάνω σε σκληρή άμυνα. Θα το ονόμαζε κανείς καταχρηστικά και "το παράδοξο Μίλερ", και είναι κάτι που εμφανίζεται πολύ συχνά στο αθλημα. Στην crunch time το μπάσκετ που παίζεται είναι διαφορετικό και βλέπουμε πράγματα που πολλές φορές δεν θα βλέπαμε σε όλο το υπόλοιπο παιχνίδι. Δεν ξέρω αν έχετε παρατηρήσει για παράδειγμα, ότι όταν ο χρόνος τελειώνει, πολλές ομάδες ανοίγουν το γήπεδο όσο δεν πάει και παίζουν ένα spread pick n roll που συνήθως οδηγεί σε απομόνωση για τον θεωρούμενο ως καλύτερο παίκτη τους. Ή άλλες φορές, πάνε απ'ευθείας σε απομόνωση, ξεχνώντας τις δεκάδες άλλες επιλογές που έχουν στο playbook.

Πολύ πριν απασχολήσει εμάς εδώ, το όλο θέμα είχε γίνει αντικείμενο έρευνας στο ESPN, από τον δημοσιογράφο Χένρι Αμποτ, το 2012. Ο Άμποτ , χρησιμοποιώντας την πολύτιμη Synergy, είχε καταλήξει πως στα κρίσιμα σημεία οι ομάδες αυξάνουν τις απομονώσεις , φέρνοντας αυτό το είδος κατοχών στην δεύτερη θέση σε συχνότητα, μετά από τις προσπάθειες για στατικό σουτ (spot-up). Η πλάκα είναι πως σε "κανονικές συνθήκες" οι προπονητές δεν το προτιμούν παρά μόνο σε ένα 12% των κατοχών¹ , καθώς εμφανίζεται ως το λιγότερο αποτελεσματικό play type.

Ρωτώντας παίκτες και προπονητές ο δημοσιογράφος προσπάθησε τότε να δώσει μερικές εξηγήσεις για την μεταστροφή στην τακτική, η οποία στην περίπτωση του ΝΒΑ δεν βαραίνει μόνο τους προπονητές , αλλά και τους παίκτες. Μερικές από τις αυτές ήταν και οι ακόλουθες.

Τα iso plays παρέχουν την ασφάλεια πως δεν θα γίνει κάποιο λάθος στην πάσα.
Ορισμένοι πολύ καλοί παίκτες (όπως π.χ. ο Καρμέλο Αντονι) είναι εγωιστές και θέλουν να πάρουν εκείνοι το τελευταίο σουτ.
Οι προπονητές θέλουν να αποφύγουν την κατακραυγή πως δεν έδωσαν την κρίσιμη επίθεση στον σταρ της ομάδας.

Επιστρέφοντας στη δική μας πλευρά του Ατλαντικού, θα μπορούσαμε πιθανώς να προσθέσουμε σε αυτά και το εξής. Αν η μπάλα είναι στα χέρια ενός πολύ καλού σκόρερ , τότε ένα ενδεχόμενο φάουλ θα οδηγήσει πιθανώς σε δύο καλύτερες βολές σε σχέση με ένα αλλο σε κάποιον άλλον. Και δεύτερον, πως όσο να ναι στην Ευρώπη τα φάουλ σκοπιμότητας είναι μία πρακτική πολύ βαθειά ριζωμένη στο μυαλό των παικτών. Αν μάλιστα δει κανείς τα στατιστικά του Μίλερ από την γραμμή των βολών θα διαπιστώσει πως πρόκειται για κάποιον που τις δύο τελευταίες σεζόν έχει το τρομακτικό ποσοστό του 92,6%. Πιθανώς ο Τρινκιέρι υπολογίζει πολύ αυτό το νούμερο, χωρίς βέβαια ο παίκτης του να τον δικαιώνει από άποψης συχνότητας κερδισμένων φάουλ.

Tο παράδοξο τoυ Μίλερ δεν είναι ακριβώς το ίδιο με το θέμα της έρευνας του Αμποτ. Εκείνη είχε να κάνει με τον τύπο της επιθετικής επιλογής, εδώ έχουμε να κάνουμε επιπλέον με την προτίμηση σε συγκεκριμένο παίκτη για την crunch time. Και τα δύο όμως μοιράζονται από κοινού την απώλεια μνήμης. Είτε επιλέγουν play type είτε έναν παίκτη, πολλά σύνολα ξεχνάνε στα δύσκολα όσα τα κάνουν να διακρίνονται στη διάρκεια του παιχνιδιού.

Εξαρτάται και ποιος παίρνει τη μπάλα βέβαια, ε;

Σημείωση

1. Τα στοιχεία είναι του 2012, έχουν όμως αλλάξει ελάχιστα εώς σήμερα.